اهمیت قابلیت دسترسی
قبلاً طراحی فراگیر را به عنوان روشی برای انتخاب طراحی معرفی کردیم که شناسه های شخصی مانند توانایی، نژاد، وضعیت اقتصادی، زبان، سن و جنسیت را در نظر می‌گیرد. یکی از بزرگترین قسمت‌های طراحی فراگیر، طراحی برای قابلیت دسترسی است. در این مطالعه، مفهوم قابلیت دسترسی را بررسی خواهیم کرد. ابتدا، بررسی خواهیم کرد که قابلیت دسترسی در حوزه طراحی UX به چه معناست. سپس بحث خواهیم کرد که چند نفر در سطح جهانی معلولیت دارند. سرانجام، سه روش برای اندیشیدن در مورد معلولیت را طی خواهیم کرد.
یادآوری کنیم که اصطلاح دسترسی به طراحی محصولات، دستگاه ها، خدمات یا محیط برای افراد معلول گفته می‌شود و این چیزی است که باید همه کارهای ما را هدایت کند. خوب، اجازه دهید کمی از جایگاهی بالاتر موضوع را بررسی کنیم. هنگامی که به دسترسی می‌اندیشیم، چه گروهی از افراد را در نظر می‌گیریم؟ در دانشگاه و صنعت فناوری، ما تمایل داریم که در مورد دسترسی به چهار دسته بزرگ فکر کنیم:
- افراد دارای معلولیت حرکتی
- افرادی که ناشنوا یا کم شنوا هستند
- افراد دارای ناتوانی‌های شناختی، مانند ناتوانی‌های رشد، یادگیری یا عقلی
- و افراد دارای معلولیت بینایی.
همچنین لازم به یادآوری است که برخی از افراد همزمان دارای چند معلولیت هستند، بعنوان مثال یک معلولیت حرکتی یا شناختی می‌تواند در ایجاد چالش با گفتار موثر باشد. سهل گیرانه است اگر فرض کنیم که دسترسی فقط به معنای حل یک نیاز خاص مانند تحرک است، دسترسی بسیار گسترده‌تر از این است. قابلیت دسترسی عبارت از در دسترس قرار دادن همه چیز برای افراد است، خواه معلولیت آشکاری داشته باشند یا نه. شاید تعجب کنید که بیش از 1 میلیارد نفر در سراسر جهان دارای معلولیت هستند. درست است، 1 میلیارد. این قسمتی از جمعیت جهانی 7.8 میلیارد نفری است. این بدان معناست که 13 درصد افراد در سراسر جهان دارای معلولیت هستند. در ایالات متحده، از هر چهار بزرگسال یک نفر دارای معلولیت است. به عبارت دیگر، افراد با نیازهای دسترسی درصد زیادی از جمعیت را تشکیل می دهند و در صورت عدم ساخت محصولات قابل دسترس، کمک به بسیاری از کاربران را از دست می‌دهیم.
اما آمارهای جمعیتی می‌تواند گمراه کننده باشد. تعداد معلولان بسیار بیشتر از آمار است. در جامعه معلولیت ها و به عنوان طراح UX، ما بر روی مدل اجتماعی معلولیت تمرکز می کنیم، که معلولیت را ناشی از نحوه سازماندهی جامعه یا نحوه طراحی محصولات می داند تا توانایی یا تفاوت فرد. ما به عنوان طراح، باید معلولیت هایی را که دائمی، موقتی یا موقعیتی هستند، در طراحی‌های خود حساب کنیم.
ممکن است فردی با معلولیت دائمی دچار مشکل شنوایی، بینایی یا بویایی باشد.
ممکن است شخص دیگری دچار نقص موقتی شود، مانند شکستگی بازو یا از دست دادن شنوایی پس از یک کنسرت با صدای بلند.
ما همچنین باید چالش های موقعیتی را در نظر بگیریم. چالش های موقعیتی اغلب بعنوان ناتوانی قانونی محسوب نمی شوند، اما هنوز هم باید آنها را حل کنیم. وقتی که اواخر شب در جاده تاریکی رانندگی می کنید، دید شما احتمالاً به اندازه روز روشن نیست، که یک مثال از چالش موقعیتی است.
مثال دیگر این است که از کشوری بازدید می‌کنید که به آن زبان صحبت نمی کنید، شنوایی شما برحسب موقعیت محدود است.
ما به عنوان طراحان UX، هنگام طراحی ویژگی ها یا محصولات جدید، باید تمام این نوع معلولیت ها را در ذهن داشته باشیم.
ویژگی های طراحی فراگیر مثل بزرگنمایی که از طریق درشت تر کردن قلم نوشته ها افزایش می دهد یا زیرنویس که به افراد کمک می کند فیلم را درک کنند، را درنظر بگیرید. این ویژگی ها برای افزایش کیفیت تجربه افراد دارای معلولیت طراحی شده اند اما توسط طیف گسترده ای از افراد مورد استفاده قرار می گیرند و گاهی اوقات محصولاتی که در اصل توسط جامعه معلولین بکار گرفته می شوند می توانند مخاطبان بیشتری را به خود جلب کنند.
به عنوان مثال، هنگامی که ماشین تحریر صدها سال پیش اختراع شد، وسیله ای فوق العاده مفید برای افراد نابینا بود. اما اکثر افرادی که معلولیت نداشتند با توجه به اینکه به راحتی می‌توانستند با قلم و مرکب بنویسند، دلیل و ضرورتی برای آن نمی دانستند.
بعداً، ماشین تحریر محبوبیت بیشتری پیدا کرد و البته خیلی بعد، طراحی رایانه های شخصی از آن الهام گرفت. نکته مهم در اینجا این است اگر طراحی یک محصول را برای افراد دارای معلولیت آسان کنیم، اغلب می توانیم این را به تجربه بهتری برای دیگران نیز تبدیل کنیم.
طراحی برای دسترسی یک مانع نیست، بلکه راهی است که می تواند محصولات ما را به بیشترین تعداد کاربر برساند.
ما در مورد چگونگی اعمال اصول دستیابی به طرح های خود در بقیه برنامه به طور مفصل توضیح خواهیم داد و ایده طراحی عدالت‌محور را با جزئیات بیشتری بررسی خواهیم کرد.